چه کسى داند، ز غم هستى چه به دل دارم؟

یه احساساتى داره غلیان میکنه مبنى بر دوست نداشتنش، حس میکنم من زیاد گذاشتم اون کم، من فداکارى کردم اون نه، من هرچى داشتم در برابر اون شماره دو بود، اولویتم همیشه خدا اون بود، هرجا که میرفتم فکرم پیشش بود و حس وظیفه داشتم نسبت بهش. به اینکه بهش حس خوبى بدم و هواشو داشته باشم، ولى از بس انجام شده این کارام  انگار دیگه به چشم نمیاد! انگار اهمیت و ارزششو ازدست داده! نمیدونم ، شاید داره دوران سرکشى و بیخیالى و به جهنم گفتن شروع میشه! دوران خطرناک شدن من، مثل دو سال پیش... گاهى ...گاهى که نه، اکثر وقتا من خودمو بخاطر اون خط زدم، خودمو بردم زیر سوال.

+ میخوام قوى باشم و وایسم سرپا.