هر طعام آمیزه اى از هنرهاست

آشپزى با سمبل کارى رفع و رجوع نمیشود. کسى که دور غذا چرخیدن و چشیدن طعم و نمک و ادویه اش را "اتلاف وقت" بداند بهتر است دور آشپزى را یک خط قرمز حسابى بکشد و کار را به اهلش بسپارد تا اعصاب من خط خطى نشده.

میگفتم، در غذا موسیقى جریان دارد و این صحبتم اصلاً  نه براى خنده است نه بلوفى ست اغراق آمیز. موسیقى قل قلِ   دیگ خورش قورمه سبزى، آهنگ بهم خوردن مخلفات آش رشته، صداى جلز و ولز سرخ کردن فیله مرغ و ضرباهنگ فیس فیس کنان کباب کردن استیک یک سمفونى دل انگیز است که با روح زندگى عجین شده.ارکسترى از گیاهان و میوه ها و متاسفانه حیوانات.( من نه گیاهخوارم نه میتوانم باشم، اما صمیمانه از حضور ویگن ها عذر میخواهم چرا که این قسمت از موسیقى از دید ایشان فالش است) ارکسترى از غلتیدن وردانه روى خمیرى که آماده در بر گرفتن یک مایه ى بی نظیر است تا هنرى زیبا از طعم و مزه و عطر را براى دقایقى روى میز بیافریند. ما ایرانیها شکمو هستیم. خود من اولى اش. اما شوربختانه براى غذا و براى هنر و اصالتى که در وراى آن ست توجهى به خرج نمیدهیم. میاییم میخوریم فلنگ را میبندیم. کل این فرآیند شاید به ده دقیقه هم نکشد. کمتر پدر و مادرى به فرزندش یاد میدهد با غذا و در کل خوراکى عشقبازى کند. منظور پرخورى نیست. اشتباه از آنجا نشأت میگیرد که سیرى  دچار بدمعنایى میشود. منى که میتوانم با یک کفگیر برنج، یک کاسه خورش، یک عدد سیب  و خلاصه مقدار نه چندان زیادى از طعام سیر روانى و جسمى شوم عنان از کف اختیار میدهم. مقصر پدر و مادر ها و پدر و مادرهایشان هستند و بودند، حالا که ما دنبال مقصر نیستیم و صد البته یافتنش هم کمکى به حل مسئله نخواهد کرد، بیایید از همین لحظه  و وقتى هلو را لمس میکنید باغ هلو را تصور کنید، هنگامى که دست به پرزش میکشید خیال کنید از باغ میچینیدش. وقتى خورش را میبویید به داستان تمام ادویه ها و سبزیها و حبوباتش فکر کنید. غذا آن چیزى نیست که براى بلعیده شدن باشد.  براى هر خوراکى یک سمفونى منحصر به فرد بیافرینید.