جامعه گریزی یک آتئیست اخلاق گرا ،خواندن این پست توصیه نمیشود.

چند سال پیش یه وبلاگ داشتم به اسم ٢١ سالگی من. از اونجا که من اون موقع دوره ی بحرانی ای توی زندگیم داشتم  وبم خیلی سیاه و نا امید کننده بود، یه بار یه وبلاگ خوندم از مطالبش خوشم اومد و کامنت دادم که خیلی وب خوبی داری و از این حرفا. طرف اومده بود نظر نوشته بود که تو وب تو برعکس  اصلا خوب نیس و حال بهم زنه و .. دقیق یادم نیست. حالا نمیدونم اینکه آدمی مشکل روحی داشته باشه و بخواد خودشو یجا تخلیه کنه چرا باید حال بهم زن باشه. این یارو باعث شد من وبمو ببندم. خیلی حساس شده بودم، تنها بودم، روحم پژمرده بود این پسره ام یه کامنتی گذاشت که واقعا دلمو شکست.بعد از اون ماجرا فهمیدم ما هیچ جا از هم دیگه در امان نیستیم.بی رحمی مجازی کمتر از دنیای واقعی نیست.هر آدمی یه جام زهره که استطاله هاش مثل دستای هشت پا گلوی اطرافیانشو میگیره.

ما خیلی وقتا خودمون نیستیم. همون استطاله هاییم. همیشه در حال تزریق زهر به این و اون.با خودم میگم مثل سگ که توسط آدمیزاد اهلی شد مام یه استحاله ی شخصیتی داشتیم. حتی تک و توک آدمای خوبی ام که بودن با تزریق زهر پر از سم کشنده ی ضد انسانی شدن.اصلا چرا با هم زندگی میکنیم ؟ 

  این روزا خیلی خیلی تنها و منزوی ام. شاید دور از ذهن نباشه که بگم پاچه میگیرم.خیلی وقتا به اونایی که رابطه ی خوبی با خدا و ماورالطبیعه دارن حسادت میکنم. شدیدا نیاز به یه وجود ازلی و متافیزیکی  دارم که بهش پناه ببرم ولی وقتی از مرز شک به دیار بی خدایی برسی خیلی سخت و اغلب غیر ممکنه که بتونی برگردی. وجودت دوپاره میشه و خودت اینو عمیقا حس میکنی. یه قسمتی ش میگه من خدایی میخوام که افول نکنه و قسمت دوم شروع میکنه به دلیل و برهان آوردن و و آخرش به یه "ولمون کن" ختم میشه.

آدمی مثل من برای زندگی اجتماعی ساخته نشده، نه اینکه تو جمع خیلی گوشه گیر و ساکت باشم نه ولی خیلی عوضی و بی شعور میشم. 

هم از خودم بدم میاد هم دلم برای خودم میسوزه که حتی خودمم خودمو دوس ندارم.اگه دوس داشتنی بودم که وضعم اینقد اسفبار نبود.

این عادلانه نیس، که من بعد از این همه سال مبارزه با اون کسیکه هیچ بعد از شخصیتشو قبول نداشتم دارم دقیقا به همون آدم مبدل میشم. من میتونستم تو این قالب بدنیا نیام. قالبمو دوس ندارم. باهاش درگیرم.نتیجه اش میشه رفتارای تهوع آور و بیمار گونم با بقیه.

دیگران نمیتونن بفهمن من از اینکه اینجوری ام چقدر ناراحتم. درون من آدمای متناقضی هستن که همه از همدیگه بیزارن.کاش ما فقط همینا بودیم که از هم میبینیم. یه جسم، پوشش، صدا و حرفامون.من هنوز توی خودم دست و پا میزنم. چطور میخوام با بقیه خوب باشم.

خدایی که نمیدونم هستی یا نه، این عادلانه نیست.