از بند گسسته

حس بهتری دارم. سبک تر شدم. باری که بدون مقصد و بدون مزد و شاید برای فرمانبرداری از عادت ،این ور اون ور میبردم گذاشتم کنار. خوشبختانه یکی از معدود خصوصیت های خوبمه. لازم نیست زیاد با خودم بجنگم. گذاشتمتش کنار و الان میبینم چقد همه چی بهتره. دنیا قابل تحمل تره. شاید منم قابل تحمل ترم. این بار سنگین نمیذاشت خودمو پیدا کنم.

گاهی فکر میکنم بیشترین مشکلات ما زمینیا به خاطر کلماته. بخاطر حرف زدنه. بخاطر لغت هاییه که برای من یه معنی داره برای کس دیگه یه معنی دیگه.حتی اگه تو فکرمون یه چیز مشترک باشه زبونمون مثل هم نیست و این ناهمزبونی میشه سرآغاز یه جنگ بزرگ و شاید ناتموم.  بعضی وقتا میگم  کلمات فقط تو آواز و شعرقشنگن و ارزش شنیده شدن دارن. بار انرژِ ی کلمات وحشتناکه.اونقدری که آدم باید ازشون بترسه.باید خیلی ماهر و کاربلد باشی که بتونی کلمات رو شکست بدی. من نمیتونم. به گریه میفتم، توشون غرق میشم و کلمه ها قلپ قلپ میرن تو حلقومم و نمیذارن نفس بکشم. میخوان خفم کنن. کلمات منو شکست میدن.منو آزار میدن. متاسفانه همین آلت قتاله هم، تنها چیزیه که دارم. هم زهره و هم پادزهر. 

از همه ی گروهای تلگرامم خارج شدم. خیلی خوبه. ما ، آدمای دنیای مدرن در عین آزادی ای که با غرور و  خوشوقتی ازش یاد میکنیم زنجیرهای نامرئی زیادی واسه خودمون ساختیم.یه کارایی میکنیم که خودمونم علتشو نمیدونیم. اگه ازمون بپرسن دلایل خوبی میاریم میتونیم خودمونم گول بزنیم. اما اگه بشینیم بدون هیچ نقابی با خودمون رو در رو بشیم میبینیم چقدر از زندگیمون روی مدار بی ارزشی و بیهودگی میچرخه.