حال ناخوش

حالم خوش نیست

همش خواباى نامربوط میبینم و این نشونه ى نابسامانى روحمه

مرز بین خواب و بیدارى رو نمیتونم تشخیص بدم. اتفاقات خواب هام روم تاثیر وحشتناک و بدی میزاره.حس گسستگی دارم.

کاش قدرت برتری داشتم که بهش چنگ میزدم

کاش این همه سطحی نبودم

حیف که دیگه نمیشه

بعدا نوشت:

+مینویسم که یادم نره این روزاى کذایی قبل امتحانم چقدر تنها بودم. نمیدونم خواسته اس یا ناخواسته. با اینحال من منزوی نیستم فقط توی همه ی جمعا احساس راحتی نمیکنم بخاطر این  ممکنه بگن گوشه گیرم. شاید فکر میکنن من دیوونه ام. هرچی میخوان فکر کنن. من از حرفای خاله زنکی شهرستانی متنفرم. از اینکه بشناسنم و بشناسم متنفرم. از اینکه زندگیم و وقتمو پای این بزارم که فلانی چیکار کرد و با کی نامزد کرد و ماشین چی خرید و لباس چی پوشید بیزارم. 

شایدم این تنهایی من انتخابی بود. چاره ای نداشتم. تنها انگیزه م اینه که بعد از تموم شدن این روزای طاقت فرسا به خودم نهیب نزنم که کاش اونکارو نمیکردم. کاش آینده نگر تر بودم. 

چه جالب:/

دیگه حس بدی ندارم :)

بازم بعدا نوشت:

نمیدونم چرا من همیشه از کسایى خوشم میاد که پدرسگن؟ و وقتى این موضوع برام روشن میشه یه جورى ازشون بدم میاد که اسمشونم حالمو بهم میزنه؟ چرا؟